طول عمر بیماران سندروم داون چقدر است؟ اختلال سندروم داون یک مشکل دائمی است که درمان قطعی برای آن وجود ندارد. سندروم داون زمانی رخ می دهد که افراد به جای ۴۶ کروموزوم دارای ۴۷ کروموزوم دارند. مادران با سن بالا نسبت به مادران جوانتر احتمال بیشتری برای داشتن نوزاد مبتلا به سندرم داون دارند. به عبارت دیگر، با افزایش سن مادر، احتمال شیوع سندرم داون افزایش می یابد. عوامل بسیاری می توانند بر طول عمر فرد مبتلا به سندرم داون تأثیر بگذارد.
علایم سندروم داون
سندروم داون دارای علایمی است که اغلب در همه بیماران مشاهده میشود. این علائم شامل تأخیر در رشد، مشکلات قلبی و عروقی، مشکل در یادگیری، ناهنجاریهای فک و صورت، مشکلات اجتماعی، مشکلات حافظه است. علائم ظاهری سندروم شامل وجود یک خط عرضی در کف دست به جای دوتا، چینهای کنار صورت و بینی، بینیهای پهن و صاف و سر بالا، چشمهای بادامی، گوشهای کوچکتر از اندازه نرمال و پایینتر، کوتاهی قد در کودکی و بزرگسالی، سر کوچک، مفاصل شل و گردن کوتاه است.
بیماری های رایج در سندروم داون
- کم شنوایی
- ضعف بینایی
- مشکلات قلبی
- بیماری های عفونی به دلیل سیستم ایمنی ضعیف
- کم خونی
- مشکلات پوستی
- کم خونی و فقر آهن
- چاقی
- حافظه ضعیف
- لکنت زبان و مشکلات گفتاری
طول عمر بیماران سندروم داون چقدر است؟
کودکان دچار سندروم داون از کودکی با مشکلات متعددی مواجه هستند. اما به لطف پیشرفت های علمی درمانها و راهکارهای مختلفی برای زندگی راحتتر این عزیزان به وجود آمده است. بنابراین به نسبت گذشته طول عمر بیماران سندروم داون افزایش یافته است. آن ها به طور متوسط بین ۳۲ تا ۳۵ سال عمر میکنند. اما در دهه های اخیر میانگین عمر آنان در برخی کشورها به ۵۰ سالگی نیز رسیده است.
گاهی اوقات نوزادان مبتلا به سندرم داون با وزن کمتر از ۱۵۰۰ گرم متولد می شوند. این حالت “وزن بسیار کم هنگام تولد” نامیده می شود. احتمال مرگ این نوزادان در ۲۸ روز اول زندگی در مقایسه با نوزادان مبتلا به سندرم داون با وزن طبیعی هنگام تولد بیشتر است.
نوزادان سیاه پوست یا آفریقایی-آمریکایی مبتلا به سندرم داون در مقایسه با نوزادان سفیدپوست مبتلا به سندرم داون شانس کمتری برای زنده ماندن بعد از سال اول زندگی دارند. برای کمک به درک دلیل این موضوع تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.
بیشتر بخوانید: برای کسب اطلاعات در مورد ” متخصص اوتیسم در ارومیه ” کلیک کنید!
درمان سندروم داون
این بیماری هیچ درمانی ندارد. اما برنامههای آموزشی مختلفی برای این افراد ارائه شده است تا بتوانند زندگی مطلوبی داشته باشند. این برنامههای آموزشی از دوران نوزادی شروع میشوند. خانوادهها نیز باید آموزشهای لازم را برای پرورش فرزند خود بگیرند. در این آموزشها مهارتهای زیر تقویت خواهد شد.
- مهارتهای احساسی
- رشد اجتماعی
- تواناییهای حرکتی
- یادگیری مهارتهای زبانی و شناختی
- گفتار درمانی
در آخر