علائم اوتیسم خفیف در کودکان را در این مقاله از سایت ” دکتر شنگه ” بررسی خواهیم کرد: این روزها محققان حوزه روان‌شناسی، اوتیسم را به سطوح مختلفی تقسیم می‌کنند. کودکی که به اوتیسم خفیف دچار است، کمتر به حمایت دیگران نیاز دارد. پس با شناخت علائم اوتیسم خفیف در کودکان می‌توانید تشخیص درستی داده، و رسیدگی به‌موقعی داشته باشید. در ادامه مطلب با ما همراه باشید:
علائم اوتیسم خفیف در کودکان
مهم ترین علائم اوتیسم خفیف
افرادی که به اوتیسم خفیف مبتلا هستند نشانه های خاصی را دارند. با توجه به اینکه نشانه های اوتیسم خفیف باید قبل از سه سالگی ظهور کند اما گاهی نشانه های خفیف‌تر تا زمانی که کودک بزرگ نشده نادیده گرفته می شود.
اگر نشانه های اوتیسم خفیف برای اولین بار بعد از سن سه سالگی خود را نشان دهد فرد برای تشخیص اوتیسم صلاحیت نخواهد داشت و این افراد در زمره کسانی قرار می گیرند که در برقراری ارتباط دچار مشکل هستند.
نشانه های بیماری اوتیسم خفیف در کودکان شامل موارد زیر است:
- اختلال در برقراری ارتباط،مانند مشکل در مکالمه، در تماس چشمی، در زبان بدن یا حالات چهره
- اختلال در گسترش روابط مانند مشکل در دوست یابی و…
- تمایل برای تکرار یک فعالیت، حرکت یا کلمه خاص حتی اگر دلیل واضحی برای این امر وجود نداشته باشد.
- تمایلات محدودی که اغلب شدید هم هستند.
- بیش فعالی یا کم فعالی نسبت به ورودی های حسی مانند نو، بوها و روشنایی
مطالب پیشنهادی: گفتار درمانی در ارومیه
اوتیسم در کودک یک ساله
زمانی که کودکان به سن یک سالگی می رسند، رفتار های احساساتی بیشتری بروز می دهند و حضور والدین را نیز بهتر درک می کنند. هم چنین در این سن، کودکان درک بیشتری از کلمات و جملات اطرافیان پیدا می کنند. علایم هشدار دهنده طیف اوتیسم در یک سالگی کودکان عبارتند از :
- کودکان مبتلا، اغلب به تاخیر های حرکتی مواجه می شوند و قادر نیستند که بدون کمک اطرافیان سر پا بلند شده و یا چهار دست و پا راه بروند.
- کودکان اوتیسمی در سن یک سالگی قادر نیستند به وسایلی که می خواهند، اشاره کنند.
- در صورت آن ها، حالت چهره و حرکات مشخص نیست.
- در این سن حتی نمی توانند واژه های ساده ای را بیان کنند.
- هیچ گونه تمایلی جهت انجام بازی با سایر هم سن و سالان خود نشان نمی دهند.
درمان اوتیسم خفیف
روش درمانی که برای اختلال اوتیسم در کودکان به کار می رود به نیاز های فردی بستگی دارد زیرا این اختلال طیف وسیعی داشته و علایم که در هر فرد بروز می یابد با سایرین تفاوت زیادی دارد. به طور کلی درمان ها شامل گروه های زیر هستند:
- درمان های رفتاری و ارتباطی
- درمان های رژیمی و پزشکی
- درمان های مکمل ( همچون موسیقی و هنر درمانی )
معمولا برای درمان این افراد نیاز است تیمی از روانشناسان، مشاوران، متخصصان توان بخشی، متخصصان گفتار درمان و روان پزشکان با یکدیگر همکاری داشته باشند. در پایان توصیه می شود که والدین به علایم هشدار دهنده این اختلال توجه داشته باشند و آن را حتما جدی بگیرند. چنان چه درمان در بازی طلایی و سن مناسب انجام نگیرد ممکن است میزان موفقیت روش های درمانی کاهش یابد.
