پارکینسون و اختلال گفتاری در بیماران ، ارتباط تنگاتنگی با یکدیگر داشته و می‌تواند سبب بروز تاثیرات منفی بر روی تکلم و گفتار فرد شود. به همین جهت گفتاردرمانی یکی از راهکارهای اصلی در کمک به مبتلایان به این اختلال شایع است. در ادامه به بررسی بیماری پارکینسون و علایم آن، همچنین تاثیر آن در گفتار و اختلالات گفتاری، خواهیم پرداخت.
پارکینسون چیست؟
بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی است که با مرور زمان در سیستم عصبی مرکزی به وجود آمده و باعث ایجاد مشکلاتی مانند لرزش و سفتی بدن، عدم هماهنگی در حرکات و راه رفتن می گردد. این بیماری بر روی هر فرد به طور متفاوتی تأثیر می گذارد و با گذشت زمان تشدید می‌شود.
علت ابتلا به بیماری پارکینسون
در بیماری پارکینسون، قسمتی از مغز که حرکات بدن را با تولید ماده ای به نام دوپامین کنترل می کند، دچار مشکل می شود. زمانی که سلول های عصبی دچار اختلال یا مرگ می شوند، میزان دوپامین در مغز کاهش یافته و باعث بروز اختلال در حرکت و بیماری پارکینسون می شود. هنوز علت دقیق اختلال عصبی و مرگ سلول های تولید کننده دوپامین مشخص نیست اما بسیاری از محققان بر این باورند که بیماری پارکینسون ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی، کهولت سن و عوامل محیطی مثل آلودگی های هوا و آفات و سموم کشاورزی و… است.
علایم بیماری پارکینسون
- لرزش اندام ها (دست و سایر نقاط بدن)
- خشکی و سفتی اندام ها (عضلات پا و دست)
- عدم تعادل در راه رفتن و دشواری در انجام حرکات
- اختلال در تکلم و گفتار
- اختلال در بلع
- کاهش وزن
- افسردگی
- مشکلات گوارشی
- بی خوابی
اختلال گفتاری در بیماران پارکینسون
بیماری پارکینسون به دلیل کاهش سطح دوپامین و اختلال در انتقال پیام های های عصبی به ماهیچه ها و اعصاب گفتار، باعث ایجاد مشکلاتی در تکلم و بلع فرد بیمار می شود. بطوریکه فرد بیمار در یافتن کلمات مناسب و درک آن ها دچار اختلال می شود. این افراد معمولا بسیار آرام و با صدایی خشن و گاهی لرزش صوت صحبت می کنند. همچنین گاهی اوقات به دلیل ضعیف بودن ماهیچه دهان و عضلات گلو، سبب ریزش آب دهان و تولید بزاق در محدوده دهان می گردد.
پارکینسون و اختلال گفتاری می تواند کیفیت زندگی فرد مبتلا را کاهش دهد. اما امروزه با راهکارهای گفتار درمانی تا حد زیادی قابل بهبود است.
درمان اختلال گفتار در پارکینسون
گفتار درمانی می تواند در حفظ مهارت های کلامی به بیمار کمک کرده و تکنیک هایی مانند ارتباط غیرکلامی را به بیماران آموزش دهد. همچنین در درمان مشکلات زبانی، ارتباطی، عملکرد بلع و مشکلات تغذیه ای موثر می باشد.